Panta Rei is een uitdrukking van de Griekse filosoof Heraclitus, die rond 500 voor Christus leefde. Het betekent letterlijk: alles stroomt, alles is in beweging. Hiermee verwijst hij naar de voortdurende verandering van de werkelijkheid en schrijft: "Je kunt niet twee keer in dezelfde rivier afdalen en je kunt een sterfelijke substantie niet twee keer in dezelfde staat aanraken; vanwege de onstuimigheid en de snelheid van verandering verspreidt het zich en verzamelt, komt en gaat". Het is dus onmogelijk voor ieder mens om een ​​identieke ervaring twee keer te beleven, omdat alles, zoals het ons lijkt, voortdurend aan verandering onderhevig is. Maar het gaat niet alleen om transformaties als gevolg van het verstrijken van de tijd. De ware betekenis gaat dieper, omdat het gebaseerd is op het filosofische concept van ‘worden’: zonder verandering zou niets kunnen bestaan, aangezien ‘worden’ zelf de essentie van de kosmos is (in tegenstelling tot ‘zijn’). Panta Rei is voor mij inspirerende filosofische gedachte: het proces van afbraak en verval geeft ruimte en voedingsbodem aan nieuw leven. Elk afscheid betekent niet alleen iets achterlaten, maar ook het begin van iets nieuws. Panta Rei is daarmee een bron van hoop, creativiteit en troost. Centraal in dit werk staan mijn dochters; F. van 15, die nog midden in de pubertijd zit en S., mijn grote dochter die vorige zomer 18 werd. Het begin van een leven als volwassene en een afscheid van het kind dat zij niet meer is. Afgewisseld met poëtische (natuur)beelden waarin ik de symboliek en het gevoel van verandering probeer vast te leggen, beschouw ik deze transformatie als een dans, waarin afscheid, melancholie en het omarmen van het leven samenvloeien.